Geleceği gösteriyor muydu bu dizi ?

- Geleceği gösteriyor muydu bu dizi?

Bir anlık sessizlik. Üstümdeki şaşkınlığı silkeleyip cevap veriyorum :
- Evet gelecek bölümün fragmanını gösteriyorlar.

İçimden kahverengi bir cümle geçiyor:
Geleceği görmeye cesaretin var mı? Peki ya geçmişinle yüzleşmeye?

Dizide bir replik :

- Bak ablacım bu kelebeğin bir kanadı annen, bir kanadı da baban. Ne zaman onları özlersen bu kelebek rozetini al eline.
...

Yan koltukta oturan ev arkadaşım hemen açıklama getiriyor cümleye :

- Burada somutlaştırma yapmış. O kelebek var ya onun ölmüş anne ve babasıyla özdeşleşmiş oluyor.

Elim kolumdaki saate gidiyor. Biraz geniş geliyor bileğime kordonu hem de yıpranmış. Her gün, vakti tazelemem gerekiyor. Ya okula geç kalıyorum ya geç uyanıyorum onun yüzünden. Fakat o saatte pek geç tanıdığım dedemin anıları var. Ondan bana kalan en değerli yadigar bu kolumdaki saat.

Dizi izliyor ev ahalisi. Her yüzde ayrı bir hüzün ayrı bir keder şekilleniyor. Onlar rol yapıyorlar demek geliyor içimden. Hakikat burada kendi hayatlarınızda, kendi dünyalarınızda. Dertlenmek için sahte hüzünlere ne hacet. Hakikatiyle dünya karşınızda arkadaşlar. Sahne bu tarafında renkli camın demek istiyorum da cümleler boğazıma diziliyor.


Her çift göz, kulak müteyakkız. Ağızlar anı kolluyorlar vurucu cümleler kurmak için. Zihinler aşkla nakşediyor her kareyi hafızaya. İştahla izliyorlar camın ötesindeki hayatın acılarını.

- Gelecek kaygısı bu.

İrkiliyorum. Yan koltukta oturan ev arkadaşım heyecanla bana bakıyor. Hedefi on ikiden vurmuş bir avcı gibi mağrur.

Dizi sürüyor. İz sürüyor ev ahalisi. Acı akıyor kumandadan, ekrandan keder damlıyor. Salon yapış yapış oluyor gözyaşından.