Yazamamaya dair

Günlerdir bilgisayarımdaki şu ketum ve hırçın sayfayla sinir harbi yaşıyorum. Yazmaya niyetlenip her bismillah deyişimde kaşlarını devirip öyle bir bakıyor ki yüzüme ne elim varıp iki satır yazabiliyorum ne dilim dönüyor da kendimi müdafaa edebiliyorum. Cesaretimi toplayıp iki kelime yazıverecek olsam muhalefet edip rengarenk boyuyor kelimelerimi, altlarını çiziyor, beğenmediklerini değiştirmek için satır satır alternatifler sıralıyor.

Kelimeler mi? Hele o hayırsızları hiç sormayın. Müziğin ritmine bırakmışlar kendilerini. Kimi vecde gelmiş bir derviş gibi mütevekkil avuçlarını açmış sema dönüyor kimi arsız bir rakkase gibi işveli, eteklerini savurarak dansediyor. Hızlanıyor darbukaya vuran parmaklar, etekler uçuşuyor, kanunun telleri Saba’dan dem vuruyor, kelimeler duruluyorlar.

Oysa edeple anlam tahtlarına oturan, ahenkleriyle gönle ferahlık veren, zihnin kapılarını kudretle omuzlayan kelimeleri ne çok severim. Arıyorum, nerede benim doğru kelimelerim? İçimde onca anlam koşuşturup duruyorken onları sırtlanıp meydana dökülecek cengaverler nerede?

Pes edecek değilim, nasibime düşecek kelimeyi bekliyorum. Yarım doktor candan eder diyorlar ya yarım kalmış bir cümle?

Yaz diyor okuduğum bir yazar, yazmadan bilemezsin. Bilmek için yazmaya ihtiyacım var.