Gecenin nefesine dört elle sarılmış bu sesler tanıdık. Biliyorum, birinin sesi güneşin uykuya daldığı ülkeden geliyor bir başkası her sabah evinden uğurluyor güneşi. O yüzden sözcükleri parıldayarak akıyor ruhuma.
Ben susuyorum. Neden? Çünkü burada gece. Henüz ne güneş pencereme düştü ne horozlar uyandırma telaşındalar günü. Kulağımda o sesler, penceremden dışarı bakıyorum. Uzakta birkaç sokak lambası gözlerini kırpıştırıyor. Uluyan köpeklerin silüetleri geceye karışıyor. Küçük bir esinti, ferah bir koku. Gözkapaklarım ağırlaşıyor. Uyusam? Uyumamalı! Konuşsam? Susmak daha güzel.
0 yorum:
Yorum Gönder