Aksi Seda

Sesimin yankısı olabilir misin ?
Ya da izin verir misin aynada aksin olayım…
Saçlarına düşen kırağı ya da küçük kıvrımlar ellerinde…
Öyle sevebilir misin beni, sen gibi…
Ya da sen olabilir misin biraz ben gibi…

Özleyiş ve umut

Sözlere dökülmeyen, ürkek ve çocuksu bir özleyişle içimde biryerler tutuşmuşken, geleyim mi deyiverdi. Sahi, gelecek misin?

Geleyim mi ?

Nasıl derim gel.. Ya gelmezse… ya gelemezse.. Ya geldiğinde çağırdığımın o olmadığını görüverirsem.. Ya o bulamazsa geldiğini… Karşılığı bulunmayan garip bir buluşmanın hayalkırıklığını ya da buluşamamanın kırgınlığını atabilir miyim üzerimden ben.. Bilemez ki…

Geleyim mi ? Geleyim ister misin?

İstemez olur muyum? Bu ne garip soru böyle.. Şüphen mi var? Ancak duyduklarınla mı perçinleyebileceksin içindeki ümit ağaçlarını… İstemez miyim… Özlemedim mi sanıyorsun benden bir soluğu, ben gibi bir çift gözü…

Aslında biliyor musun ne anladım, cesaretin yok senin…

Doğru.. Öyle doğru ki… Bilemezsin kaç dost elimi bıraktı bir es boşluğunda hayatın hiç düşünmeden… Kaç kez zemheriye savruldu yüreğim, dost iklimlerden.. Kaç kez eşkiyalar kesti dosta giden yollarımı… Azıksız ve cephanesiz yakalandım kaç pusuya… Çaresiz vurdum kendimi dağlara… Mağaralara sığındım ve ıslak karanlığında filizlendi yeniden parmak uçlarım… Kaç kez… Nereden bileceksin…

Bekleyiş

Uzun… Upuzun bir soluktu seni beklemek… Sanki tek nefeslik ve sanki günler boyu… Yanlış anlamamalısın… Müşteki ya da mutazarrır değilim halimden… Huzurlu ve sakin bir nefesti seni beklemek… Hayat sunan bir nefesti… İnşirah taşan bir nefes… Ancak, bilir gibi gelmeyeceğini… Bir yanı kırık bir nefesti işte… Biraz gider gibi, biraz kalır gibi, bekler gibi ancak bir yandan gelmeyeceğini de bilir gibi… Bilge bir nefesti demeyeceğim. Bilsem belki beklemezdim… Umdum… Umut ettim geleceğini… Hani ağlayacaktım ben sen geldiğinde utanmadan… “Hani ah be dostum” diyecektim… “Bir bilsen…”

Uzun kitap raflarını taradı gözlerim seni beklerken.… Seni beklerken İskender Pala okudum… Kırk güzeller çeşmesinden yudum yudum içtim bengi suyu… Ferahladım… Sonra ahşap kanepesine oturdum kitapçının… Uzun uzun rafları, kitapları, kitap okuyanları seyrettim… Bir bayram akşamında kitapçıda alışveriş yapanlardan daha ümit verici bir sahne düşünebiliyor musun? Almış bayram harçlığını iki kardeş tatlı tatlı tartışıyorlar, senin bir sürü kitabın var ben bu kitapları beğendim alacağım. Artanıyla sen alırsın. Bu benim hakkım. Kalkıp sarılmak geliyor insanın içinden, insanın içinden iki yanaklarına sıcacık bir iyi bayramlar öpücüğü kondurmak geliyor….



Sukût-u Hayal

Seni beklerken When the children cry çalıyordu kitapçıda arka fonda… Sonra Nancy Sintara Bang Bang… İşte öyle iki el ateş ve ben kan-u revan… Yaralandım… İşte sana gel diyemezken bildiğimdendi aslında gelemeyeceğini… Ancak yine de geleceğini umarak gel deyişim… Ve şimdi ıslak kaldırımda ışıl ışıl bir gök altında kan-u revan, yaralıyım… Anlatamam ki…

Varsın dramatize etme desin birileri, birileri edebiyat yapmanın ne alemi var desin… Benim içimde bir yerler yara aldı işte… Ama ne ateş eden sensin ne ben attım kendimi kurşunun önüne, kurtarmak uğruna birilerini… Hiçbiri değil… Mukaderat dostum…

Nasip değilmiş….

Hüküm

“Eger hakikaten sevseydin….” Hükmüm böyle verilmemeliydi… Karara muhalefet şerhi koyuyorum, gözyaşlarımla…

Yine de inadına,

Duayla…
Muhabbetle…
Aşkla…

Vesselam!



22 Aralık 2007 Cumartesi 21:29
Mersin/Türkiye/Dünya/Güneş Sistemi

...Sevdiklerinizle Nice Bayramlara...

Bayramlar çocukken daha bir güzel, daha bir doyumsuzdu...




Sabırsızlıkla beklediğimiz, hiç bitmesin istediğimiz, ceplerimizi harçlıklarla, midemizi tatlılar ve şekerle doldurmaktan gayrı derdimizin olmadığı günlerdi bayramlar.....




Bayramlar bizler çocukken biraz yolculuk demekti... Tren istasyonları demekti bayram... Belki istasyonlardan alınan küçük oyuncaklar ya da bir anlık gafletinden yararlanıp annemizin babamızın, vagonun penceresinden sarkıp, iç anadolunun o serin ve ferah rüzgarını hissetmek demekti saçlarımızın arasında, yüzümüzün kıvrımlarında...




Bayram kavuşmak demekti...
Bayram heyecandı...
Bayram mutluluktu biz çocukken...


Hepinize çocukluklarımız tadında bir bayram diliyorum....



Dua ve Muhabbetle, vesselam!

Fotograf Fatih Pınar - Atlas Dergisi

İkinci Mektup

Aramak...
Ömür boyunca aramak...
Yalnız seni aramak...
Paslı teneke kutularda, küf kokan dolaplarda, çerçevelerde, tenhalarda, ağaç diplerinde, sonra vapurlarda, trenlerde hep seni aramak. Belki bu şehirde değilsin. Ne çıkar? Seni arıyorum ya. Belki de ayni sokakta evlerimiz, sabahları beni görüyorsun işime giderken. Sonra akşamı bekliyorsun, alacakaranlığı... Beni bekliyorsun ya da bir başkasını, bir başkasını...

Hiç gel demiyeceğim sana. Aramak neredeyse ben oradayım. Ayaklarım ne güne duruyor? Yok yok birden karşıma çıkma. Kaç, saklan. Seni aramak istiyorum. Git bu şehirden haydi git. Dağlara çık, o uzak dağlara. Rüzgârların krallığında hüküm sür. Baktın ki oraya da geldim, yine kaç. Başını al, açıl denizlere.

Gemilerin en güzeli, en büyüğü dilediğin limana götürmeli seni, dilediğin yere demir atmalı. Ben küçük bir balıkçı kayığı ile peşinden gelsem yeter. Seni arıyorum ya ! Bir yıl, beş yıl, on yıl değil; beşikten mezara kadar aramalı insan ama ne aradığını bilmeli. Yaklaşıp uzaklaşmalı aradığından. Okyanus dalgaları üstünde bir küçük tekne gibi alçalıp yükselmeli. Yalınayak koşmalı yollarda, ayaklarını sivri taşlar kesip kanatmalı. Çöllerden geçmeli yolu, yanmalı kavrulmalı. Sonra gözün alabildiğine ak, soğuk ülkelere düşmeli. Buzlar kırılmalı ayaklarının altında, üstüne kar yağmalı.

Bir gün bulacaksam bile parça parça bulmalıyım seni. Ayaklarını Afrika'dan getirip bir kâğıt üzerine yapıştırmalıyım, saçların Sibirya'da bir mabudun gözleri olmalı, ellerin İtalya'da bir heykelin elleri. Bulsam da seni parça parça bulmalıyım. Yine de bir yerin eksik kalmalı. Yeniden yollara düşmeliyim, onu aramalıyım.

Ve tam seni tamamladığım anda ölmeliyim.

Ümit Yaşar Oğuzcan

Gözlerim yanıyor anne...
Ellerim tutuştu tutuşacak...
İçimde çırpınıp duran bir güvercin,
Kurtulmak için bir menfez kollar gibi...
Bir soluk almak için açıversem ağzımı
İşte uçtu diyeceğim sanki....



* * *



Ağlamak mı gülmek mi tebessüm mü yakışan
Kapımızda beliren davetsiz misafire
Bilemiyorum anne...

Koparsam şu ipleri,
Çözsem prangaları
Kanatlarımı takıp ardı sıra süzülsem...

Belki dudaklarımda ürkek bir tebessümle
Belki boğazımda düğümlenen coşkun hıçkırıklarla...
İlla ki muhabbetle...
İlla ki aşkla...

11 Aralık 2007

Yıl 1977….
O zamanlar senden bile güzeldi İstanbul….

Yıl 1977….
Sahilde sandallar… Galata eski köprüsü vardı o zamanlar, henüz yangın çıkmamıştı… Alevler alıp götürmemişti bir şeyleri… O zamanlar balıkçılar vardı Eminönü’nde..

Yıl 1977…
Beykoz sahilinden denize girerdi insanlar.. Kocaman bir oyun parkı.. Salıncaklar, kaydıraklar, tahteravalliler.. babam, ben…. Annem evde bize sütlü, portakal gibi kokan kurabiyeler yapardı…

Yıl 1977…
Eyüp mis gibi deniz kokardı o zamanlar… Güvercinler kanat çırparken bile itinalı… Güneş her daim mütebessim.. Sütlüce’den bindiğiniz Kadıköy motorları daha nezihti örneğin…

Yıl 1977…
Şişli en müstesna semtlerinden biriydi İstanbul’un.. Şimdiki gibi kapkaçta birinci değildi tabi. Dar kesim kravatlı , takım elbiseli beyefendiler, döpiyesli hanımefendiler arz-ı endam ederlerdi Nişantaşı’nda… Dedem, kahverengi kravatını itinayla bağlar, takım elbisesini giyipbazen atölyesine, bazen adliyeye giderdi, bilirkişi olarak.
Anneannem biraz iyi biraz kötü ama her daim hamarat, çalışkan, arı gibi.. Yılların yükünden midir bilinmez biraz çökmüş bakışları, eskisi kadar parlak değil cildi ya olsun.. Her daim mütebessim ama bir o kadar vakur ve dik… Tam bir Osmanlı.

Yıl 1977….
O zamanlar her şey bambaşka… Herşey rengarenk… Herşey …. Her ne ise ondan…


Geçtiğimiz cumartesi dedeme sormuşlar, hangi yıldayız diye.
Cevap vermiş : 1977…
Haklısın dedeciğim.
Ben de olsam öyle söylerdim. Bu yıl 1977 olmalıydı…

Belki de hepimiz kötü bir yanılgı içindeyiz…

Aralık/2007

SEVGİLERLE

Sevgileri yarınlara bıraktınız

Çekingen, tutuk, saygılı.

Bütün yakınlarınız sizi yanlış tanıdı.

Bitmeyen işler yüzünden

(Siz böyle olsun istemezdiniz)

Bir bakış bile yeterken anlatmaya her şeyi

Kalbinizi dolduran duygularkalbinizde kaldı

Siz geniş zamanlar umuyordunuz

Çirkindi dar vakitlerde bir sevgiyi söylemek.

Yılların telaşlarda bu kadar çabuk

Geçeceği aklınıza gelmezdi.

Gizli bahçenizdeaçan çiçekler vardı,

Gecelerde ve yalnız.

Vermeye az buldunuz

Yahut vakit olmadı

Behçet Necatigil

YAĞMUR & KİM
Boşluğun saçlarına tutunmuş duruyorum öylece...
Ha desen düşeceğim...
Ha desen öleceğim...
Toynak sesleriyle çınlayan bir ova,
Salınan buğdaylar düşlüyorum
Rüzgara karşı...
Hayatın arafında ihtilal bekliyorum...
Kuzgunlarla kucak kucağa uçuşan martılara lanetler savuruyor,
Yine de martılara sığınıyorum...
Bu avuçlar benim olmamalı,
Toprağa dönük...

Ya bu lime lime yaralar kimin...
Süzülen kan neyin nesi toprağa?
Bu gözler, bu ses, bu ben değilim...
Kaybedilmiş bir sevdanın buruk tadı var içimde...
Ben de hasretindeyim yıldızlarla bezeli serin ilkbahar akşamlarının...
Yusuf’un zindanı ben değilim...
Ben değilim Ferhat’a karşı duran dağ...
Ey yağmur ne olur yalvarırım yağ...
Aynalar aksimi neden esirgiyorlar benden...
Nedendir düşmanlığı su birikintilerinin...
Nilüferlerini ben çalmadım söyleyin...
Ben değilim kuğuların katili...
Ben yalnızca martıları bilirim...
Neden öfkelidir bana gökyüzü...
Şimşekler içimde çakıyor sanki...
Bulutlar gözlerime inen bir perde...
Bulutlar rahmetten mahrum gibiler...
Hani o sağanak yağmurlar nerde...
Nerede meleklerle dansı sevdanın...
Bugün değil galiba... Fakat yarın...
Yağmalı yağmurlar ki arınayım...
Yağmalı...
Ancak o vakit bulurum benliğimi...
Sağanaklar altında kalmalı şehir...
Yıkamalı ademoğlunun balçık asıllı bedenlerini...
“günahkâr”ım ama “suçlu” değilim...
Ben yakmadım ağaçları,
Nehirleri ben tutuşturmadım.
Kimseye zararım olmadı benim...
Çekin şu gulyabanileri yolumdan;
Ne olur bana, beni iade edin...

11.05.2001 / İstanbul

Sana acılar devşirdim avuçlarım kan revan
Acılar devşirdim mülteci akşamlardan
Birbirine ulalı tiktakları getirdim
Aynadaki suretinden utansın diye zaman…

Sana acılar devşirdim
Yalan değil..
Sana acılar devşirdim kanamak bahasına
Acılarla büyüttüm içimde hayalini
Acılara tutundum sen olmadığında

Rahim bir acının bağrında filizlendi parmaklarım

Saçlarım çiçeğe durdu acının dölyatağında

Şikayetten değil ey can, yalnız bil istedim işte

Sana acılar devşirdim avuçlarım kan revan
Sana acılar devşirdim yalnızlığımdan..

Eylül/2007

YÜRÜYELİM SENİNLE İSTANBUL'DA

Kırmızıyı sevdiğini bilseydim
hayallerim kıpkırmızı olurdu

İstanbul hala güneşin ardında
ufuklarında birkaç kara leke
birkaç kan pıhtısı dudaklarında
İstanbul hala sevimli mi sevimli
ve hala bir tomucuk tadında
yürüyelim seninle İstanbul'da

korkusuz bir rüyadır
bekler bizi Beykoz'da, Üsküdar'da
birkaç kuğu, birkaç mahzun kuştüyü
yenilgisiz bir muamma gibidir
arar buluşmayan ellerimizi
deli rüzgar yine sarhoş, hovarda

tam orada, Çamlıca yokuşunda
birkaç bulut çekelim gökyüzünden
damarlarımızdan geçirelim ve birden
bırakalım suların üzerine
sen bir defa konuş, sen bir defa gül
kumlu ebrular yapalım seninle
serpmeli ebrular, bülbülyuvası
hercaimenekşe, gonca ve sümbül

yüzün bir ay gibi parlarken gecenin ortasında
yürüyelim seninle İstanbul'da
boğaziçi mağrur türkülerini
gözlerine baka baka söyleyin
martılar üşüyünce
denizin sıcağında bulsunlar kalbimizi

anlayabilir misin
neden çıban gibi büyür bağrımda
büyür de kelebek olur bu sızı
kırmızıyı sevdiğini söyledin
bu yüzden mi günlerdir
İstanbul'da gül kokusu yayılan
tepeler kırmızı, sular kırmızı

İstanbul bilmeli ki, sahillerine
mehtabı taşıyan senin bakışlarındır
İstanbul bilmeli ki, limanlardan gemiler
önce senin yüreğine açılır
uzaklarda bir yerde
toprağı öpmek için eğilen bahçıvanın
parmaklarında hüzün
sana doğru akan nehrin
ağlayan suretidir

bir elimizde umut
bir elimizde sevda
yürüyelim seninle İstanbul'da
musiki kesilsin, tükensin yazı
çaresiz kalınca mızrap ve şiir
ozan bir kenara bıraksın sazı
ressam fırçasına neden mi kızgın
tuvalde çizgiler, renkler kırmızı
kırmızıyı sevdiğini bilince
çekilir mi artık güllerin nazı

Anadolukavağı'nda her akşam
burcu burcu bir rüyadır hayalin
karanlık, hüznünü düşürür dağa
kuşlar kanat çırpar, yıldızlar ağlar
endamın her sabah iner toprağa

hasret, yanlızlığı çoğaltan deniz
ayrılık acıyla süzülür kandan
nefesin fermandır Topkapı Sarayı'nda
dönüşünü bekliyor rıhtımda şehzadeler
öylesine yorgun, mahzun ve candan

İstanbul bir yanımda, sen bir yanımda
uykusundan uyanınca fırtına
dalgalar türkümüze aşina olur
yüzümüze bakınca deniz fenerleri
sahibini arayan gemilerin
çığlığıyla vurulur

tarih heyelandır hainlerin ardında
İstanbul tarihin soylu anası
biz bu yürüyüşü çiğdemlerden almışız
sevdayı kız kulesi'nden
yalıların burukluğu altında
geçiyoruz sokaklardan delice

anlayabilir misin
beyoğlu'nda gezinen
hayal kırıklığının benden türediğini
anlayabilir misin
kırmızı neden böyle
doldurur aynalara inleyen yüreğimi

sana giden yolların kavşağında
bir adam direniyor izini bulmak için
siliyor tanyerine akan alın terini
ufkunda sapsarı umudun rengi
mavi yitik, beyaz kızgın ve siyah
arıyor sessizce kaybolan günlerini

Gülhane'de simit satan çocuklar
nasıl anlasınlar ellerimizin
neden böyle çekingen olduğunu
Ayasofya önünde tramvay bekleyenler
gökyüzüne dokunurken bu acı
kimdir diye sorsunlar içlerinden
birlikte yürüyen iki yabancı

biz gitsek de, İstanbul'da yine de
yıllar yılı gezinmeli bu sızı
benden bir yaralı şiir kalmalı
senden bir tebessüm, bir de kırmızı

Nurullah GENÇ

Mert Can, ailemizin canı :)

Eflatunkale'ye hoşgeldiniz :)

Eflatunkale blog adresini şimdi aldım ama ne yazacağım, nasıl toparlayacağım bilmiyorum. Sabah ola hayrola !


Gelecekte görüşmek üzere ....

Duayla... Muhabbetle... Aşkla...

Vesselam!