Yol Manzaraları - Urfa

SİMURG

Rivayet olunur ki, kuşların hükümdarı olan Simurg Anka, Bilgi Ağacı'nın dallarında yaşar ve her şeyi bilirmiş...Kuşlar Simurg’a inanır ve onun kendilerine kurtaracağını düşünürmüş. Kuşlar dünyasında her şey ters gittikçe onlar da Simurg’u bekler dururlarmış.

Ne var ki, Simurg ortada görünmedikçe kuşkulanır olmuşlar ve sonunda umudu kesmişler.Derken bir gün uzak bir ülkede bir kuş sürüsü Simurg’un kanadından bir tüy bulmuş. Simurg’un var olduğunu anlayan dünyadaki tüm kuşlar toplanmışlar ve hep birlikte Simurg’un huzuruna gidip yardım istemeye karar vermişler.Ancak Simurg’un yuvası, etekleri bulutların üzerinde olan Kaf Dağı’nın tepesindeymiş. Oraya varmak için yedi dipsiz vadiyi aşmak gerekirmiş.

Kuşlar, hep birlikte göğe doğru uçmaya başlamışlar. Yorulanlar ve düşenler olmuş.Önce Bülbül geri dönmüş, güle olan aşkını hatırlayıp;Papağan o güzelim tüylerini bahane etmiş (oysa tüyler yüzünden kafese kapatılırmış);Kartal; yükseklerdeki krallığını bırakamamış;Baykuş yıkıntılarını özlemiş,Balıkçıl kuşu bataklığını.Yedi vadi üzerinden uçtukça sayıları gittikçe azalmış.Ve nihayet beş vadiden geçtikten sonra gelen Altıncı Vadi “şaşkınlık” ve sonuncusu Yedinci Vadi “yok oluş” ta bütün kuşlar umutlarını yitirmiş…

Kaf Dağı’na vardıklarında geriye otuz kuş kalmış.Simurg’un yuvasını bulunca öğrenmişler ki;“SİMURG ANKA – Otuz Kuş” demekmiş.Onların hepsi Simurg’muş. Her biri de Simurg’muş.

Simurg Anka’yı beklemekten vazgeçerek, şaşkınlık ve yok oluşu da yaşadıktan sonra bile uçmayı sürdürerek, kendi küllerimiz üzerinden yeniden doğabilmek için kendimizi yakmadıkça bataklığımızda, tüneklerimizde ve kafeslerimizde yaşamaktan kurtulamayacağız.

Şimdi kendi gökyüzünde uçmak zamanıdır…

Faili Meçhul Cümleler

Bu kalem senden bana kalan en kıymetli hatıra, 1962 basım Türk Dil Kurumu Sözlüğü'nden sonra. Promosyon bir tükenmez kalemin bu kadar kıymetli olabileceği sağlığında hiç aklına gelir miydi? Bu kalem senden bana kalan en kıymetli hatıra, cüzdanımda sakladığım afilli vesikalık fotografından sonra.

Kimi zaman mutfak masasının üzerinde kimi zaman telefonun yanıbaşında duran sıradan bir tükenmez kalemin bir gün kilometrelerce yol katedip benim parmaklarımın arasında olacağı, yatağımda oturup cümleler çiziktireceğim hiç aklına gelirmiydi not defterime senin kaleminle?

Senin ellerini hiç bu kadar uzun tutmak nasip olmadı. Belki fotografını öptügüm kadar öpmedim yanaklarından. Yokluğunda dertleştiğim kadar dertleşmedim sağlığında, yazık... Tövbe.. Nasip...

Farkında mısın, seninle hiç bu kadar yakın olmamıştık. Kalbi kalbe yakın kılan ne mekan ne de zaman öyleyse... Şimdi dualarım uğruyor mu yurduna, kalbimden geçenler ruhuna duyuruluyor mu dede?

16.04.2008

BAY AHMET (Tadilatta:)

O sabah da yine dehşetli bir kabusun kucağından düşer gibi uyanacağını zannediyordu yatağına girerken... Yani yine gördüğü kabusun en dehşetli noktasında açacaktı gözlerini kan ter içinde ve ilk gördüğü yine 07:00’ı gösteren talebelik yıllarından kalma çalar saati olacaktı. Derin bir “oh!” çekecek ve söylenerek çıkacaktı yataktan. Çok erkendi zaten uyanmak için ve kahrolası bir çalışma günüydü her zamanki gibi.

Bay Ahmet zannediyordu ki o sabah da dağınık bekar evinin fazlasıyla dağınık mutfağında yapabileceği eğreti bir kahvaltıya tenezzül etmeyerek köşedeki fırının poğaçalarına talim edecekti. Yine aynı lanet takım elbisesini giyecek ve nefret ettiği kravatını takacaktı. Hatta karşı dairenin çirkin sakinesiyle her sabah olduğu gibi bu sabah da enteresan bir rastlantı sonucu kapıda karşılaşacak, selamlaşacaklardı.

Olacaktı tüm bunlar. Hatta olmalıydı... Olmalıydı ki Bay Ahmet bol bol küfredebilsin... Lanetler savurabilsin...

Bay Ahmet’in hayatına renk katacak yığınla uğraşı vardı desem... Yoktu! Bay Ahmet çocuklardan ve hayvanlardan nefret ederdi. Zaten her ilkbahar külli bir işkence vakti idi Bay Ahmet için. Polenler annesi ile birlikte tüm sülalesine ağıt yaktırırdı üç ay boyunca. Çekilir dert değildi yani anlayacağınız.

Bir kitap kulübüne üyeydi Bay Ahmet. Lakin hiçbir kitabı bitirmeye sabrı yetmedi. En son lisede iken edebiyat dersinden yıllık ödevi için M. N. Sepetçioğlu’nun Kapı mıdır, Kilit midir bir kitabını okuyup; özetlemişti.

Bay Ahmet’in esaslı bir çevresi de yoktu. Bir aralar hem çevre edinebilmek hem de lanetler savurduğu düzensizliğe bir düzen verebilmek için bir sendikaya üye oldu. Yürüyüşlere falan katıldı. Afilli sloganlar attı. Sıkı tekmeler yedi! Destekli jop darbeleri! Anlayacağınız Bay Ahmet çiçeklendiği hiçbir dalda tutunamadı. Ya da şöyle diyelim: “Mevsim müsait değildi.”

Çiçeklenmek deyince Bay Ahmet’in de diğer tüm sağlam ve sağlıklı erkekler gibi kız arkadaşları oldu. Unutuldu ya isimleri olsun. Bir tek Mücella! Mücella unutulabilir miydi! 1960’ların filmlerinden bir kareydi sanki Mücella. İçli kızdı. Kibar. Gözleri gece karası idi, saçları şarap kızılı... Üç sokak ötede iki katlı ahşap bir evdi yaşadığı... Annesi, babası ve büyük halasıyla beraber yaşadığı iki katlı ahşap evi Bay Ahmet’e kabe kılan Mücella...
Ahmet Haşim severdi Mücella... Şiirler okurdu Bay Ahmet’e Haliç’e karşı...

Gök yeşil, yer sarı, mercân dallar,
Dalmış üstündeki kuşlar yâda;
Bize bir zevk-i tahattur kaldı
Bu sönen, gölgelenen dünyâda!

Şimdinin üç çocuklu Mücella anasıydı belki ya olmazdı. Unutulamazdı 1975 Mayıs’ının kızıl saçlı Mücella’sı...

Hayattı işte onunki de... Biraz gam, biraz keder, biraz coşku, bir parça aşk, nefret, pişmanlık... Baştan ayağa tereddüt bir hayattı... Tereddüt, beyninde filizlenip kalbine yol bulan bir ayrık otu gibiydi.

Tereddütsüz attığı adımların, doğruluğuna dair içine düştüğü tereddüt krizi son birkaç yıldır kemirmekteydi hafızasındaki tüm kareleri. Bay Ahmet son üç yıldır irdeleye irdeleye şüphe rengine boyanmadık pek az kare bırakmıştı hayatında. Adını hakikat koyduğu birkaç şey kalmıştı elinde ve sıkı sarılmıştı bunlara.
Annesi…
Annesi hakikatti baştan ayağa. Irmak gibi dupduru ve akışkan…

Güvercinler…
Balkonunu mesken tutmuş edalı güvercinler…

Peki ya Mücella ?
Hakikat miydi kızıl saçları ve gece karası gözleriyle... Hala verememişti ya cevabını bildiği bir şey vardı , aşk hakikatti... Pervasızca savurduğu tüm lanetlere rağmen Bay Ahmet 1975’in mayısından beri yüreğinin bir köşesinde taşıyordu bu hakikati... Evet... Evet aşk hakikatti...
Bay Ahmet. Dedik ya, sanıyordu ki, o sabah yine her zamanki gibi başlayacaktı... Gün yine lanet doğacaktı. Telefonu çalmayacaktı gün boyu... Bay Ahmet yalnızdı ve yalnız olacaktı. Mücella üç sokak ötede oturacak ve Bay Ahmet karşılaşmamak için Karanfil sokağı kendine haram kılacaktı...

Hayat tüm tantanası ile sürüp gidiyordu ve Bay Ahmet sürünmemek için yaşarken alabildiğine sürükleniyordu... Ve yeni yeni farkediyordu ki; sürünmek ile sürüklenmek arasında çok da hayati bir fark yoktu. İki kelime, alfabetik bir uyum sergiledikleri gibi insan üzerindeki etkileri de üç aşağı beş yukarı aynı idi...

Bay Ahmet... Saçları gümüş... Gözleri tüm sevdaların, ızdırapların, tereddütlerin, hataların, günahların yorgun tercümanı... Yitirilmiş, tüketilmiş bir ömür... Eskitilmiş bir hayat işte... Hakikatlerle sahtelikler arasına sıkışıp kalmış; sevdalarla öfkeler arasında göz açıp kapatıncaya kadar geçen bir fasıla... Tek nefeslik... Tek bakışlık... Baştan ayağa tek eylem olan bir yaşam... Baştan ayağa tereddüt bir adam...

O sabah da lanet bir sabah olacak fakat her ne olursa olsun gün doğacak sanıyordu Bay Ahmet... Olmadı... Her sabah karşılaştığı yan dairenin sakinesiyle bu sabah karşılaşamayacaktı. Mücella en küçük oğlunu azarlıyordu. Kerata gene ıslatmıştı altını... Köşedeki pastaneden boğaça alanlar birikmişlerdi tezgahın önünde... Mis gibi bir koku ta Bay Ahmet’in evine kadar ulaşıyordu.

Saat çalıyordu: saat 7:00! Haydi kalk artık! Aç gözlerini! Haydi! Olmadı... Bay Ahmet kabus da görmedi o sabah... Ve kabustan ışıyan güne düşemedi bakışları... Masanın üzerinde fotoğraftan annesi seslendi olmadı... Yaşama dair tüm kalabalık çöktü üzerine Bay Ahmet’in olmadı... Günün moda parçalarını çaldı karşıdaki müzik marketteki endamlı kız... Sokak inledi, Bay Ahmet kılını bile kıpırdatmadı. Mücella’nın aklına bir mısra düştü Haşim’den... Bir de bakışları Haliç’e benzer bir sima... Fayda etmedi... Güvercinler kondu yine o sabahta balkonuna Bay Ahmet’in...
Olmadı... Olmadı... Olmadı...

Bay Ahmet’i bulanlar onu Mücella’nın sokağından Eyüp Sultan’a götürdüler. Mücella bir baktı çevirdi sonra bakışlarını, çamaşırlar yığılmıştı yine... Makine yoktu ki atsın da iki çevirsin olsun bitsin... İşi çoktu... Bay Ahmet son bir kez daha gördü Mücella’yı yalan değil... Mücella hakikat miydi?

- Nasıl bilirdiniz?
- Sahi biz nasıl bilirdik abi?
- İyi bilirdik koçum iyi bilirdik...

Sarı Güller Vazoda ve Hala Taptazeler

Şaşırdım aslında bakarsan ilk gördüğümde. Çok değil birkaç gün belki bir hafta önce kurak geçen koca bir günün ardından tam da akşam vakti besmeleyle ilk sularını içtiler senden aşırdığım güller… Aşırdım doğru. Galiba biraz hırsızlık var serde… Neyse uzun hikaye işin bu kısmı.

Koskoca bir demet kırmızı gül vardı masanın üzerinde gazete kağıdına sarılı. Kırmızı, etli ve parıldayan yapraklarıyla oldukça cazibeliydiler haklıydın. Hemen onların üzerinde iple bağlanmış küçük bir demet sarmaşık gülü.. Rengarek çıtırık güller. Beyaz, pembe, kırmızı, sarı… Öyle muzip görünüyorlardı ki. Belki de kanım çekti. Uzun uzun baktım masaya. Kararsızlıktan değildi bu dalış. Kırmızı koca bir demet güle karşı hiçbir rekabet şansı olmadığı düşünülebilecek susuzluktan boyunları bükülmüş bir demet şımarık gülün bu kadar kolay gönlüme girmesi kendini sevdirmesi şaşırtmıştı beni aslına bakarsan. Gizemli ve cazibeli kocaman kırmızı gül demetini tek hamlede nakavt ediyor içime kuruluveriyordu. Hayretimdendi uzun lafın kısası onca vakit hani seninle hasbihâl ederken dahi gözümün takılması masaya…

Aslında sonrasında adını koyabildim bu halin. Kırmızı güllerin biraz yukarıdan bakmışlardı bana. Aristokrat bir edayla tenezzülen selamlamışlardı beni. Oysa sarmaşık güller. Onlar öylemiydi ya. Envai renkleri, biraz bize benzer bükülmüş boyunlarıyla, şımarık, muzip edalarıyla bizdendiler. Bendendiler. ‘Ben’diler. Mesafeli halleri, tenezzülen selamları yoktu. Onlar sarılıp, iki yanağıma sıcacık bir öpücük kondurdular. Yüreğime daldılar, gönül tahtıma oturdular. Teklifsizdiler. Belki biraz da bu yüzden onları başucumdaki fiskosun üzerine yerleştirdim. Odanın en özel noktasında ve benim başucumda kaç gündür. Sabah uyanıp önce gülleri selamlıyorum. Akşam onlara merhaba diyorum ilkin. Olmadık vakitlerde bakıp bakıp gülümsüyoruz birbirimize… Hatta ikindi vakti eğer evdeysem, koşup bakıyorum ikindi vaktinin ışığında nasıl güzeldirler kimbilir deyip. Onlar seni hatırlatıyorlar bana dostum. Belki bu yüzden çok mutlu oluyorum.

Fakat biraz evvel, tam da bu satırları yazmaya başlamadan evvel gözüm yine başucumdaki vazoya ilişti. Beyazlar boynunu bükmüş, pembeler yer yer solmuş. Oysa ben sanıyordum ki, yine binbir edayla cıvıl cıvıl açacaktı güller. Hani hala tomurcuktular. Tomurcuklara solmayı yakıştıramamıştım. Onlar birbir neşeyle gülüşerek başucumda daha günlerce yoldaş olacaklardı bana. Olmadık vakitlerde onların kıkırdaşmalarıyla uyanacaktım belki. Yine bakışıp bakışıp kimsenin anlam veremediği gülücükler gönderecektik birbirimize muzip bir edayla… Az önce fark ettim ki , önce beyaz güllerin , sonra da pembe güllerini yitirmişim ben. Özenle, itinayla aldım kuruyan gülleri vazodan. Güzelce bir bağ yaptım, duvarda bir tabloyu indirdim sonra. Gülleri odamın duvarına astım.. Hüzne boğuldu içim nedense…

Altı üstü kurudu bir demet gül olsun varsın değil mi ya dostluk baki… öyle olmuyor işte.. Öyle diyemiyorum ben her nedense… Sarı güller kaldı geride dipdiri, ışıl ışıl… Beyazları ve pembeleri yitirdik… Anlıyor musun ? Hürmetim var tomur tomur kurumaya durmuş beyaz ve pembelerine…

Ama …

Anlar mısın?

Sarı güller vazoda ve hala taptazeler…

Faili Meçhul Cümleler

Tutmalı damla damla akacak gözyaşını
Tutmalı…

İnciler doğacaksa eğer, değmez mi saklamaya gözyaşlarını...?

Ayrılığın Dört Hali

1.O’na

O’na dair…
Kapının eşiğinde, bir soluk ötendeyim. Sense duvarlar ardında müphem… Aç kapını… Aç ki bu sen olmaktan öte bir derdi olmayan aşık içeri girebilsin…
Aç kapıyı, dışarıda ayaz var.

2.O’nda

Ey kapıda bekleyen sadık sevgili… Kilitli kapılar ardında bekleyen benim ve kilitlerin anahtarı senin elinde…. Aç ve gir kurtar beni bu cehennemden… Aç kapımı ki güneş girsin haneme… Aydınlansın avuçlarım, filizlensin karanlık…


3.O’nunla

Kapıdan süzülen ışık huzmesi…

Ve bir adım ötemde...

Vuslatta hasret varmış meğer, nereden bilebilirdi gafil nefsim… Nereden bilebilirdi kavuşmakla ayrı iklimlere akacağını gönül pınarlarının… Perdenin aralanması değilmiş marifet, nereden bilebilirdi… “Hicabın perdesi” ki, latif gösterirmiş sevileni... Leyla ya da Mecnun olmaya sevdalı gönüllerin çölleri baştan kabulü gerektiğini, dağları delmekle Ferhat olunurken Yusuf olup, zindana düşmenin varaklı harflerle nakşedileceğini, Züleyha’nın defterlerde kara bir leke olarak kalacağını nereden bilebilirdi…

4.O’ndan

Senden geriye kalan kesif bir yalnızlıktı… İç yakan bir öfke. Buruk bir keşke… Ah ile tutuşan seherlerdi senden arta kalan… Henüz kapatılamamış bir hesaptın yevmiye defterinde…

Hayatımın en ağır diyetiydi sevgin...

Mart 2008